20.04 Uitspraak

Een vrouw (cliënte) woont in een kleinschalige woonvoorziening voor volwassenen met een verstandelijke beperking. Tussen de ouders van cliënte (verzoekers) en de zorgverleners (verweerders) ontstaat een geschil over de communicatie tussen partijen. Het lukt niet om een oplossing te vinden en het geschil breidt zich verder uit. De ouders besluiten uiteindelijk hun dochter te verhuizen naar een andere woonplek. De ouders verwijten de zorgverleners dat de communicatie, het zorgplan en de zorgverlening gebrekkig zijn. De commissie is van oordeel dat de geschilonderdelen gedeeltelijk gegrond zijn.

In de eerste jaren was er vaak en persoonlijk contact tussen de ouders en de zorgverleners, met voldoende ruimte voor overleg en afstemming. Op een gegeven moment geven de zorgaanbieders echter aan dat de veelvuldige overleggen te veel van hen vergen. Zij beperken het aantal contactmomenten. Ook de inhoud van de communicatie verandert van overleg naar informatievoorziening. De ouders zijn het daar niet mee eens en proberen met de zorgverleners via bemiddeling afspraken te maken over de communicatie, maar dit mislukt. De commissie oordeelt dat de zorgverleners in redelijkheid niet eenzijdig de beslissing hebben kunnen nemen om de frequentie en de inhoud van de communicatie te beperken. Bovendien hebben de zorgverleners zich onvoldoende ingezet om de communicatie te herstellen en het geschil op te lossen.

De zorgverleners hebben zich ook onvoldoende ingezet om de tussen partijen geldende afspraak na te komen om twee keer per jaar de zorg te evalueren.

De ouders vinden dat de zorgverleners niet voldoende met hen communiceren over belangrijke medische zaken. Zij verwijzen naar een incident waarbij de zorgverleners tegen de instructies van de ouders in en zonder voorafgaand overleg met de ouders hebben besloten om geen extra medicatie aan cliënte toe te dienen. De commissie is van oordeel dat een zorgverlener ruimte heeft om – binnen de grenzen van de door de arts en apotheek gegeven aanwijzingen – een eigen afweging te maken over de toediening van extra medicatie. In dit geval hebben de zorgverleners de grenzen van die afwegingsruimte niet overschreden.

Op verzoek van de ouders hebben de zorgverleners een nieuw zorgplan opgesteld. Dit was echter niet een SMART zorgplan zoals was afgesproken. Het nieuwe zorgplan maakt niet inzichtelijk welke begeleidingsafspraken er zijn en welke doelen op welke wijze worden nagestreefd. Om die reden kan ook niet goed worden beoordeeld en geëvalueerd of het zorgplan voldoende is afgestemd op de zorgbehoefte van cliënte. Dit komt voor rekening van zorgaanbieder.

De ouders zijn van mening dat de zorgverlening aan cliënte niet voldoende is is afgestemd op de zorgbehoefte van cliënte. Zij hebben dit echter niet aannemelijk gemaakt.

Door hun gebrek aan oplossingsbereidheid hebben de zorgverleners aan de ouders een kans ontnomen dat het geschil zou worden opgelost en daarmee ook een kans dat cliënte niet zou hoeven te verhuizen. Om die reden oordeelt de commissie dat 40% van de schade met betrekking tot de verhuizing voor vergoeding in aanmerking komt. De kosten van rechtsbijstand en de overige door verzoekers in het kader van het geschil gemaakte kosten worden afgewezen.