20.01 Uitspraak

Een cliënt (verzoeker) meldt zich met psychische problemen bij een organisatie voor hulpverlening en maatschappelijke dienstverlening (zorgaanbieder). De hoofdbehandelaar is een psychiater (verweerder). Nadat hij een paar maanden onder behandeling is geweest, gaat het slechter met de cliënt. Hij moet na een voorval voor de rechter komen. Zijn moeder (wettelijk vertegenwoordiger van de cliënt), de huisarts, de reclassering en andere medewerkers van de organisatie vragen de psychiater om een doorverwijzing voor een intensieve traumabehandeling. De psychiater vindt dat dat niet nodig is. Daarom stopt de cliënt met de behandeling bij de zorgaanbieder en gaat ergens anders naartoe voor een traumabehandeling. Zijn moeder dient een klacht in over de psychiater. De cliënt en de moeder vinden dat de psychiater de cliënt aan zijn lot heeft overgelaten en hem niet serieus genomen heeft, terwijl hij suïcidaal was. Ook vinden zij dat de psychiater de cliënt had moeten doorverwijzen voor intensieve traumabehandeling en dat de klacht hierover niet goed is afgehandeld door de zorgaanbieder. De commissie vindt een deel hiervan terecht om de volgende redenen.
De psychiater is begonnen met de behandeling van de cliënt na een zorgvuldig intakegesprek en hij heeft de cliënt in eerste instantie wel serieus genomen. Dat het slechter ging met de cliënt kwam niet door de psychiater of andere medewerkers van de zorgaanbieder. Maar hierna hebben zij niet doortastend genoeg gehandeld. Het duurde te lang voordat er een gesprek plaatsvond om de verdere behandeling of een doorverwijzing met de cliënt te bespreken. De psychiater heeft tijdens dat gesprek onvoldoende ingezien dat het lijden van de cliënt groot was en dat daarom een traumabehandeling nodig was. Ook heeft hij onvoldoende gelet op de adviezen van andere hulpverleners.
De commissie vindt niet dat de cliënt als suïcidaal persoon aan zijn lot is overgelaten. De zorgaanbieder heeft de zelfmoordgedachten iedere keer met de cliënt besproken en ingeschat hoe groot het risico op zelfmoord was.
De zorgaanbieder heeft de moeder van de cliënt niet als wettelijk vertegenwoordiger behandeld, terwijl zij dit wel was. De zorgaanbieder begrijpt dat de cliënt zich door de langzame afhandeling van de klacht niet serieus genomen voelde, ondanks dat de zorgaanbieder volgens de wet wel op tijd had gereageerd.
De schadevergoeding die de cliënt vraagt, zoals voor schade door het verliezen van zijn baan en voor kosten die hij gemaakt heeft voor de traumabehandeling, wordt niet toegewezen, omdat niet zeker is dat dat door het gedrag van de psychiater komt.
De schadevergoeding die de cliënt vraagt omdat de psychiater de cliënt niet voldoende serieus genomen heeft en de behandeling niet heeft aangepast, wordt voor een gedeelte toegewezen, omdat het lijden van de cliënt daardoor langer duurder en ook erger is geworden.